Categorie: Stil Gedichten

Stil gedichten

Stil 2017

Stil 2017

Wij stonden even stil,
dachten aan mensen in hun verdriet
in hun eenzaamheid.
Als na de uitvaart,
het weer stil geworden is,
als geliefden verhuisd zijn naar je hart,
dan laat je hen niet los,
maar hou je hen anders vast.
Dan gaat verdriet vaak altijd mee,
als een schaduw,
dan wisselen mooie herinneringen,
met verdrietige momenten,
dan prikt het achter je ogen,
terwijl je het soms,
niet aan een ander uit kunt leggen,
dan is er het besef,
dat wij nog leven, in de toekomst,
terwijl anderen verleden zijn,
de mensen van voorbij,
eenzaamheid raakt je dan zo.

Stil 2016

Stil 2016

Sta eens even stil,
hoe anders het is,
als woorden zijn opgedroogd,
als de mensen
van het verleden,
niet meer komen.

Dan blijft naoberschap,
meeleven in steeds kleinere kring,
dat heet nu mantelzorg,
dat verdient een bloemetje tegenwoordig,

 

Stil 2015

Stil 2015

Een jaar voorbij,
weer even stil.

Gezochte stilte,
want wie stilte zoekt,
vindt wat vergeten is.

Door stil te zijn
kijk je verder dan je ogen,
verder dan je denken,
aan hen die gingen.

Om te denken aan verdriet,
te groot voor de enkeling,
daarom samen gedragen,
in naoberschap.

Ik dank u.

 

 

 

 

Stil 2014

Stil 2014

Met aandacht stil.
Gewogen stilte.
Even diep ademhalen.
Even rust.
In een wereld vol haast.
Eer betonen.
Aan hen die gingen.
Aandacht voor de levenden.
Zodat zij in alle rust kunnen gedenken.
Dan is het goed.
Hoe zwaar het ook was.
Het is onze roeping.
En ons ambt.
In dienst van onze leden.

Teije Penninga

Stil 2013

Stil 2013

Het was weer even stil
en dat was goed.
Heel even denken,
aan wat is geweest.
Hoe het gedaan werd,
hoe beleefd.
We hebben het gezien,
het groot en klein verdriet,
de woede,
de gelatenheid.
Verdoving en berusting,
opluchting.
Geen verder lijden,
niet nog meer pijn.
Ook vast vertrouwen,
van wat zal komen,
van wat hen is beloofd.
Het was met waardigheid,
met ingetogenheid.
Het was goed,
bedankt.

Ik dank u

Stil 2012

Stil 2012

Het was heel even stil, niet al te lang,
stil om aan hen te denken,
aan de mensen van voorbij.

Doet het verdriet ons nog wel wat,
of zijn wij te professioneel geworden,
horen wij het allemaal onbewogen aan.

Wij mochten straks weer weg,
ook al is het soms hartverscheurend,
maar grote mensen huilen niet.

We weten dat komt straks nog wel,
maar dan zijn we er niet meer bij,
meestal niet, heel even soms.

Nu stonden wij elk met onze eigen gedachten,
even stil, straks agendapunt 2,
enzovoort, want er moet wel bestuurd worden.

Wij zijn vaak bezig met alles te regelen,
verwerking en aanvaarding is voor anderen,
elk op hun eigen manier.

Wij zijn nuchter en toch betrokken,
het moet menswaardig en integer,
met respect en meelevend.

Dicht bij de mensen in het dorp,
zonder teveel druk van de commercie,
met liefde voor onze medemensen.

Teije Penninga

Theme: Overlay by Kaira Alle rechten ©2021 Federatie Uitvaartverenigingen Groningen